دنیا، دانشگاهی است که مردم دانشجویان آن هستند و خداوند و انبیا، معلّمان و استادان آن. گرفتاری ها و سختی ها،آسانی ها و راحتی ها، مصائب و شادی ها، دارایی ها و نداری ها، فراوانی ها و قحطی ها، آزادی ها و اسارت ها، سلامت ها و بیماری ها مواد امتحانی آن هستند...

وقتی زینب علیهاالسلام متولد شد قنداقه را نیاوردند بلکه خود رسول اکرم تشریف آوردند به خانه زهرا ( برخلاف تمام نوزادان که نوزاد را خدمت حضرت میاوردند) گمان میکنم جایی دیده باشم که خبر ولادت را امام حسین برای جد بزرگوارشان آوردند که یا جدا یا رسول الله ...

بخدا اگر من در خدمت آن حضرت بودم هر آینه دوست میداشتم از او دور نشوم تا در کنارش کشته شوم، بخدا چیزى که مرا از آن دو خوشنود میکند و در مرگشان دلدارى بمن میدهد این است که آن دو در رکاب برادر و پسر عمویم کشته شدند...

سخنان حضرت آن چنان جامع و قاطع بود که هم چون صاعقه ای خرمن هستی ستمگران را می سوزاند و تار و پود زندگی پوشالی آن ها را از هم می گسست، و بسان نوری درخشان بود که فرهنگ عاشورا را نشان می داد، و مردم را به سوی اهداف و ارزش های حاکم بر عاشورا جذب می کرد...

یعنی خود زینب کبری(س)، «اُم المصائب» نمایشگاه همه‌ غصه‌ها در عین حال دیگران را از غصه در می‌آورد. این درس به ما می‌گوید گاهی آدم خودش هم مقروض است، باید سعی کند قرض دیگران را کمک کند، بدهد. نگوید: آقا خودم هم مقروض هستم...

طفل را برای نامگذاری به خدمت ایشان بردند. حضرت فرمودند من هیچگاه از جانب خود این کار را نمی کنم و بر خداوند متعال پیشی نمی گیرم. جبرئیل امین نازل شد و از جانب خداوند فرمود: " سَمّ هذه المولودة زینب، فقد اختار الله لها هذا الاسم"...