امام حسین(علیه‏ السلام) هم بر طبق موازین ظاهری شریعت عمل می‏کرد. لذا ما همانند بعضی که در مواجهه با قیام امام حسین(علیه‏ السلام) نتوانسته‏اند شُبهات را جواب دهند عمل نمی‏کنیم. اینها مجبور شده‏اند دایره مفهوم امر به معروف و نهی از منکر را توسعه دهند و ...

بعضی می‏گویند «کار نیکان را قیاس را از خود مگیر»، حرفی بی­جا و جسارت ‏آمیز است. بعضی حرف‏هایی می­زنند که نمی­دانند پی‏ آمدش چه ‏قدر بد است. اینها می‏خواهند بگویند حرکت امام حسین(علیه‏ السلام) یک حرکت استثنایی و اختصاصی و بر خلاف موازین شرعی ما است...

امر به معروف و نهی از منکر را معنا کردیم؛ گفتیم یعنی وادار کردنِ غیر نسبت به عمل کردن به احکام شرعیه؛ به این معنا که به کاری که واجب است، عمل کند و عملی را که حرام است، ترک کند. بنابر این، مسأله «حُرمت رضای به منکر و وجوب کراهت از آن» اصلاً جزء ...

بنابر این هدف امام حسین(علیه‏ السلام) از حرکت، تا اینجا اصلاح بوده است، نه افساد؛ منظور از آن اصلاح هم امر به معروف و نهی از منکر است. همه را معنا کردیم و گفتیم که یکی بیشتر نیست و اختلاف عنوان نداریم. هدف حضرت، دو چیز نیست؛ یک چیز است و آن هم خلاصه...

بحث دوم این است که آیا از نظر شرعی، کافی است که انسان اگر دید کسی می­خواهد مرتکب اثم یا عدوان شود، فقط کمکش نکند؟ آیا این کافی است؟ در سال گذشته مثال خیلی روشنی زدم که راجع به دزد بود؛ گفتم اگر یک دزد، به مغازه­ای بیاید که نردبان می­فروشد و فروشنده بداند

وقتی انسان مؤدّب شد به آداب ظاهری شریعت، آنجا است که سرِ عقل می‏آید. کسانی که مؤدّب به آداب ظاهری شریعت هستند، یعنی حرام را ترک می‏کند و عمل به واجب می‏کنند، یکی از آثارش این است که «ملکه تقوا» در آنها حاصل می‏شود. تقوا یک ملکه است...

امام حسین(علیه‏ السلام) مصلحی غیور و انسانی ضدّ غرور بود و در این قیام و حرکت به هدفی که داشت، رسید و آن هدف هم بقای اسلام بود. سرانجام حرکت را هم از همان اوّل می‏دانست که چیست و به کجا مُنتهی می‏شود، همه چیز را می‏دانست؛ هم سرانجام کار خودش را...