امام حسن مجتبی(ع)؛ عابدترین، زاهدترین و با فضیلت‌ترین مردم زمانش بود و زمانی که عازم حج می‌شد، با پای پیاده می‌رفت و گاهی هم پا برهنه. امام حسن زمانی که یاد مرگ می کرد می‌گریست و هنگامی که به یاد قبر و قیامت می‌افتاد، اشک از چشمانش سرازیر می‌شد...

اساساً اسلام دین رحمت و صلح و صفاست، تاریخ اسلام و زندگی پیامبر (ص) و ائمه (ع) بیانگر همین معناست، مگر در مواردی که پیامبر (ص) و یا ائمه (ع) مجبور به جنگ و نبرد می شدند که آن هم جنبه دفاعی داشت. امام حسن (ع) هم آن گاه که به خلافت رسیدند...

معاویه تلاش بسیاری به خرج می داد که امام را به سوی خود جذب کند تا مرزهای روشن جدایی حقیقی بین دو جبهه را بپوشاند. امام نیز با شیوه های مختلف همچنان بر جدا بودن دو جبهه تاکید می کرد.

عوامل زیادی در صلح امام حسن علیه السلام با معاویه نقش داشت که برخی از آن شفاف و بعضی دیگر پیچیده بود...ملّتها صلح می­کنند در حالی که از ستم زمامدارانشان در وحشت­ اند، ولی من صلح می­کنم در حالی که از ستم یاران خودم در وحشتم.

حلیماً آقا دارای حلم بود خیلی عجیب بردبار ببینید یک نوع صبر خاصِ نگاه به من بکنید آقا گاهی وقت‌ها یه نفر مصیبت بهش میرسه هیچی نمیگه اینو بهش میگن صبر اما گاهی وقت‌ها اون مصیبت‌رو همچین راحتش می‌کنه بعضی وقت‌ها کسی بد بهت میگه تو میگی عصبانی شدی‌آ درونت...

اما نکتة که ما این ایام را ایام میلاد ائمه ـ علیهم السلام ـ را گرامی می داریم چیست؟ حقیقت این هست که هر انسانی برای خودش و هر جامعه ای عیدهایی دارد یعنی یک اموری موجب شادی انسان می شود انبساط خاطر در انسان ایجاد می کنند...