امام صادق علیه السلام مى فرمود: به درستى که رحم و خویشاوندى معلق و آویزان به عرش است و مى گوید: خدایا! هر کس مرا وصل نمود، تو هم به او صله و رحمت داشته باشد و هر کس مرا قطع کرد، تو هم با او قطع لطف کن ، منظور از این رحم ، رحم آل محمد است...

اى مردم ! هر کس در ماه رمضان بر من زیاد صلوات بفرستد، خداوند، ترازوى اعمال او را سنگین خواهد فرمود در روزى که ترازوها سبک باشد. و هر کس در ماه رمضان یک آیه از قرآن تلاوت کند، پاداش کسى را دارد که تمام قرآن را ختم کند؛ در غیر از ماه رمضان ، از ماه هاى دیگر

اى على ! خداى عزوجل من و تو را براستى خلق فرمود و لطف مخصوص به ما داشت و از میان مردم ، مرا به نبوت برگزید و تو را براى امامت اختیار کرد؛ پس هر کس امامت تو را انکار کند، در حقیقت او نبوت مرا انکار کرده است ...

یا على ! فرمان تو فرمان من و نهى تو نهى من است قسم به آن خدایى که مرا به پیغمبرى برانگخیت و بهترین مردم قرار داد! به راستى که تو حجت خدا بر تمام مخلوقات و امین او بر رازش و نماینده او در بین بندگانش ‍ هستى ...

مشهور و معروف است که امام على (علیه السلام) در درون خانه کعبه به دنیا آمد و خداوند متعال این فضیلت را به آن حضرت اختصاص داده، به نحوی که نه پیش از او و نه پس از او، کسى در داخل کعبه به دنیا نیامده است. این نحوه ولادت در حقیقت از کرامات امیرالمؤمنین...

گویا علی ـ علیه‌السّلام ـ نیز خواست تا در مورد خانه کعبه که موجب این افتخار برای او شده بود و در دل او متولد گشته بود جبران کند و به همین جهت بت‌ها را از روی خانه به زیر افکند، زیرا در پاره‌‌ای از اخبار آمده که خانه خدا به درگاه حق تعالی شکایت کرده و گفت

ولایت و جانشینی امام پس از پیامبر از موضوعات خطیر و پر اهمیتی بود که جا داشت ابلاغ آن مکمل رسالت باشد وخودداری از بیان آن، مایه نقص در امر رسالت شمرده شود.